Skala zagrożenia, jakim dla sportu jest zjawisko dopingu, została dostrzeżona przez środowisko międzynarodowe na przełomie XX i XXI wieku. W tym czasie w prawie międzynarodowym zintensyfikowano działania zorientowane na ujednolicenie regulacji normatywnych mających na celu zwalczanie dopingu w sporcie. Potrzeba podjęcia prac legislacyjnych w tym obszarze była niezbędna, zwłaszcza w kontekście powstałego przez lata i wypracowanego przez liczne związki sportowe nieprzejrzystego „patchworku” kompetencji, sankcji i wykazu środków zakazanych, a w ostatnim czasie dołączyły do tego „worka bez dna” kwestie inżynierii sportowej. Tematyka dopingu jest zagadnieniem aktualnym, a kroki zmierzające do przeciwdziałania naruszeniom reguł antydopingowych rodzą wiele pytań oraz wątpliwości i niewątpliwie stanowią nowe wyzwanie dla świata sportu.

Rozważania zawarte w niniejszej publikacji stanowią rozwinięcie jednego z zagadnień sygnalizowanych już wielokrotnie na sportowej i nie tylko arenie prawa, tak europejskiego, jak i międzynarodowego. Usytuowanie Konwencji Antydopingowej Rady Europy oraz Światowego Kodeksu Antydopingowego w systemie prawa Unii Europejskiej od lat budzi wiele emocji pośród prawników, sportowców, trenerów i działaczy. Należy zauważyć, że są to dwa dokumenty polityki antydopingowej o zupełnie odmiennym charakterze prawnym. Dlatego też jednym z celów było także określenie ich istoty. Konwencja Antydopingowa Rady Europy sporządzona została 16 listopada 1989 roku w Strasburgu. Był to to pierwszy o takim znaczeniu instrument prawa międzynarodowego dotyczący walki z dopingiem w sporcie. Natomiast Światowy Kodeks Antydopingowy został opracowany pod auspicjami Światowej Agencji Antydopingowej (WADA). Przyjęty został 5 marca 2003 r. przez uprawniony organ statutowy organizacji podczas Światowej Konferencji Antydopingowej w Kopenhadze. Kodeks WADA pomimo swojego prywatnoprawnego rodowodu należy uznać za istotny element polityki antydopingowej. Ponieważ UE nie jest stroną Konwencji, nie implementowała także Kodeksu WADA, powstaje więc pytanie o rodzaj więzi prawnych pomiędzy tymi regulacjami a UE. Krajowa, a także międzynarodowa literatura przedmiotu pokazuje, iż proces tak formalnego, jak i nieformalnego dopasowywania się na przestrzeni lat poszczególnych związków sportowych i ich interesów do nowych reguł gry antydopingowej, kojarzonych z Konwencją, z Kodeksem WADA, a także z systemem i polityką UE, nie jest zbyt często analizowany. Pochodny aspekt przedmiotowego zagadnienia stanowią rozważania dotyczące możliwości przystąpienia UE do Konwencji Antydopingowej Rady Europy.