Celem niniejszej monografii prawniczej jest zidentyfikowanie oraz dokonanie analizy tych elementów instytucji prawnej polskich organów regulacji sektorowej (organów regulacyjnych), które de lege lata mają lub które potencjalnie mogą mieć charakter prywatnoprawny, a więc które – w świetle konwencjonalnie przyjmowanych kryteriów podziału prawa na prawo publiczne i prywatne – mogą być obecnie lub mogą w przyszłości (tj. po dokonaniu ewentualnych zmian legislacyjnych w prawie polskim) zasadnie kwalifikowane jako mające charakter prywatnoprawny. Organami regulacji sektorowej objętymi przedmiotem zainteresowania w niniejszej pracy są: Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej (Prezes UKE), Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE) oraz Prezes Urzędu Transportu Kolejowego (Prezes UTK), zaś analizowanymi w monografii elementami instytucji prawnej tychże organów są przede wszystkim: realizowane przez te organy interesy (tj. interesy publiczne i prywatne), określone prawne formy działania tych organów, zarówno w sferze zewnętrznej, jak i w sferze wewnętrznej tych organów (np. umowy, czynności prawne jednostronne, działania faktyczne), a także ich forma organizacyjnoprawna. Określenie: „instytucja prawna polskich organów regulacyjnych” w znaczeniu używanym w niniejszej pracy oznacza, po pierwsze, zespół przepisów regulujących organizację i funkcjonowanie wymienionych organów regulacyjnych, po drugie, zespół działań wyznaczonych przez wspomniany wyżej kompleks przepisów oraz, po trzecie, osoby działające na podstawie wzmiankowanego wyżej kompleksu przepisów (przy czym zakres tych osób obejmuje nie tylko osoby pełniące funkcję organów regulacyjnych, ale również innych pracowników lub funkcjonariuszy tych organów).

Stanowiące zasadniczy przedmiot zainteresowania niniejszej monografii elementy instytucji prawnej polskich organów regulacyjnych, tj. realizowane interesy, prawne formy działania oraz forma organizacyjnoprawna, są w monografii analizowane w dwóch zasadniczych płaszczyznach normatywnych: w płaszczyźnie de lege lata, uwzględniającej aktualny stan oraz kształt przepisów prawa polskiego, oraz w płaszczyźnie potencjalnej przestrzeni regulacyjnej dozwolonej i otwartej dla polskiego ustawodawcy w świetle przepisów prawa Unii Europejskiej (prawa unijnego). W ramach tej drugiej z wymienionych płaszczyzn monografia identyfikuje i analizuje te elementy instytucji prawnej polskich organów regulacyjnych, które polski ustawodawca – opierając się w tym względzie na wynikającej z prawa unijnego zasadzie autonomii instytucjonalnej państw członkowskich – ma prawo potencjalnie ukształtować jako elementy mające charakter prywatnoprawny.