Krajowe parlamenty w państwach członkowskich Unii Europejskiej są jednymi z kluczowych filarów w ramach instytucjonalnej architektury sektorów sieciowych (tj. w telekomunikacji, poczcie, energetyce, transporcie kolejowym). Chociaż zazwyczaj prawniczy dyskurs na temat instytucjonalnego aspektu unijnej regulacji sektorowej skupia się na krajowych organach regulacyjnych, a w ostatnich latach również na scentralizowanych i zdecentralizowanych sieciach łączących Komisję Europejską i krajowe organy regulacyjne, to jednak cały czas należy też konsekwentnie podkreślać, jak ogromnie istotną rolę odrywają w regulacji sektorowej narodowe parlamenty. Krajowe parlamenty przede wszystkim przyjmują akty prawne implementujące w krajowych porządkach prawnych unijne dyrektywy dotyczące sektorów sieciowych, a także formułują one konkretne cele polityki (przemysłowej, gospodarczej, społecznej, rozwojowej), urzeczywistnianej przez państwa członkowskie we wchodzących w grę sektorach.
Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) uświadamia nam ponadto, że krajowe parlamenty mogą wykonywać na szczeblu krajowym zadania oraz kompetencje regulacyjne przypisane przez dyrektywy unijne krajowym organom regulacyjnym, działając przy tym w charakterze krajowych organów regulacyjnych. Wzmiankowane orzecznictwo TSUE jest przy tym źródłem poważnego dylematu dotyczącego tego, w jakim zakresie działalność regulacyjna krajowych organów regulacyjnych, tak jak jest ona normowana przepisami unijnych dyrektyw dotyczących sektorów sieciowych, może być, niejako dodatkowo, determinowana aktami legislacyjnymi przyjmowanymi przez krajowe parlamenty, i to takimi aktami krajowych parlamentów, które – nie będąc co do zasady treściowo sprzeczne z unijnymi dyrektywami – są w swoich postanowieniach zdecydowanie bardziej szczegółowe i bardziej precyzyjne niż przepisy unijnych dyrektyw i które wychodzą poza samą tylko literalną (dosłowną) transpozycję w krajowym porządku prawnym danej dyrektywy unijnej. Ten ostatni problem jest zatem w istocie pytaniem o zakres wciąż jeszcze pozostającej państwom członkowskim UE do dyspozycji suwerenności w regulowaniu sektorów sieciowych, a konkretnie suwerenności w regulowaniu tych sektorów poprzez demokratycznie legitymowany i nastawiony responsywnie wobec potrzeb społecznych własnych obywateli krajowy parlament.
Niniejsza monografia dotyczy w sensie treściowym właśnie roli krajowych parlamentów w regulowaniu sektorów sieciowych. Jest ona efektem międzynarodowej konferencji naukowej zatytułowanej: „Krajowy parlament jako instytucjonalny uczestnik sektorów sieciowych”, która odbyła się w dniu 14 marca 2014 r. na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego. Międzynarodowy charakter wspomnianej konferencji oraz będącej jej efektem monografii znalazł swoje odbicie w poszczególnych rozdziałach prezentowanej książki. Rozdziały te prezentują bowiem znaczenie i działalność parlamentów w wybranych państwach, nie tylko zresztą w państwach członkowskich UE, w sferze realizowania politycznej odpowiedzialności tychże państw za kształt ich sektorów sieciowych.
Szczególnie ciekawe dla polskiego Czytelnika mogą się wydać rozdziały traktujące o odnośnej roli parlamentów w Hiszpanii i Nowej Zelandii, a to z uwagi na bardzo dużą rolę przywiązywaną w obu tych państwach do demokratycznej kontroli sprawowanej przez narodowe parlamenty w obrębie gospodarek tychże państw. Prezentowana monografia nie skupia się przy tym wyłącznie na wąskim podejściu czysto krajowym, lecz w poszczególnych swoich rozdziałach stara się równocześnie eksponować to co jest wspólne dla doświadczeń w poszczególnych państwach i co może stać się wartościowym uniwersalnym wkładem do ogólnoświatowej debaty o roli parlamentów krajowych w sektorach sieciowych gospodarki.